Basın mahfillerinde tanınmış bir kadın bir gün Neyzen’le karşılaşır, “Aşk olsun, benim için aşüfte filan gibi sözler söylemişsiniz.” der, Neyzen elini sinek kovalar gibi sallar ve “Hanım, sen beni tanımıyorsun. Ben herkesin bildiği şeyleri söylemem.” Der..

Söylenmediğin kalmadığı, sapana ne gelirse atan, sürü rızkı peşinde olan kuşların hangisine değerse diye atılan taşlar kimi vurdu, kim sakat kalıp geride kaldı bunu tarih söyleyecek.

Herkesin bildiğini söylemek, ahkam yapmak, salgın bir hastalık paniğinde boş köşe kapma, dolu köşeye maraz olma,  cilalı masa, hıralı kravat, El Caudillo kollarından askılık, fıkraya altıyla gülen güya olgun sükut, alkış ve borazan çalmaya ayarlı güya propaganda, roman şamatasında güya yazar, güya politikacı, güya sonuç...

Her şeyin hayırlısı elbet!.. Birileri ‘sanma bu tekerlek kalır tümsekte’ demeye devam edecek, birileri köpekli köyden kurtuldukları için değneksiz dolaşabilecekler...

Her şeyin hayırlısı…

Size bir öykü anlatayım mı?..

 Bir Padişah ve hayırlı veziri.. İki dost, fıkırdaş, ikisinin de dili elçi tipi olmayanlardan. Gün gelir, farklılaşma başlar, padişah dilin yanında şiir ister, methiye ister, elinde tuttuğu dala kavuk ister.. Ortam ekşimeye başlar. Olacak ya, her ne yapıyorsa, bir gün Padişah bıçakla oynarken, bıçak kayar parmağını koparır, bağırtı, şamata, can acısı, isyan derken vezir, Padişahım sabır der; ‘Bunda da bir hayır var’ der, ama padişaha gel de anlat!.. Daha da sinirlenir, daha da köpürür, parmağım kopmuş bunun hayrımı olur, der, nihayet o azametle Veziri zindana attırır. Ama vezir zindana götürülürken tekrar Padişaha döner; bunda da bir hayır var, der. Padişah daha daha köpürür. Şuna bak der, zindana gidiyor hala hayırdan bahsediyor. Günler aylar, yıllar geçer, tay annesini unutur, bulut güneşi derken Padişah yeniden ava çıkar. Avenesiyle az gider uz giderler.. Menzil ceylan at küheylan. Ora senin bura benim, derken kaybolurlar. Kaybolmaktan daha kötüsü yamyamlara yakalanırlar. Yamyanlar can ganimeti bu süslü insanlar arasından başlarlar sağlam sakat adam seçmeye.. Yamyamların bir özelliği var.. Eksik uzvu, parçası olanı uğursuz saymak ve süratle bu uğursuzu kabilelerinden uzaklaştırıp, sağlamları yemek... Tabiî ki seçimde kala kala bir tek eksiği olan Padişah kalır, avenesi yenilmek üzere ayrılır.. Padişah dürtüle dürtüklene kabile toprağından dışarı atılır. Padişah sevinsin mi üzülsün mü derken, günler geceler geçer, sonra bir türlü  sarayın yolunu bulur ve yeniden tahtına oturur. Ancak aklını bir düşüncedir sarar; Vezire yaptıkları.. Parmağı koparken Vezir; bunda da bir hayır var demişti ya.. Hayır tecelli etmiş, eksik parmağı onu yamyamlardan kurtarmıştı. Hata, vicdan, şuur derken, Veziri zindandan çıkarır, özür diler ama onunla ilgili bir konu daha vardır; sorar; Vezir sen parmağım koparken ‘bunda da bir hayır var’ demiştin bunu anladım.. Yamyamlardan kurtuldum… Ancak seni zindana atarken de ‘bunda da bir hayır var’ dedin.. Neden? Vezir; Padişahım bunda anlamayacak ne var!. Beni zindana atmasaydın çıktığın avda beraber olacaktık. Uzuvlarım tamam olduğu için yamyamlar beni de yiyecekti… Bu ‘ka’.. Bitti..

Türk papazından, göğüs kafesinde yarasa besleyen düşünüre, velhasıl ayaklarını sildiren ne kadar ahkam varsa böyle böyle; renk çalan hırsız sis, beniz çalan inzibat ferman, tarifteki adreste olmayan yar, uykunun Cuma ayakkabıları için dağıtılan poşetler kadar beleş, şuurun ay ışığı içmiş güneş çiçeği kadar keş, cezanın bir türlü şafak olamadığı bir sürü  ‘güya’ kanatlı suç.. Bir sürü ahkam… Sapanına eline ne geçerse, vicdan, şuur, tarih, din, milliyet dinlemeden koyup fırlatan savunma ahkamları…  Taş ne ki, sapanlarına insan, kuş, bebek koyup fırlatan ahkamlar!..

Ne kadar ahkam var böyle; meyve kurdundan  bulvar kurduna.. Ulumayı unutmuş kurtlar, Pazar filesinden düşecek bir elma olursa diye mutasyon geçiren bir sürü ac milli(!) fıkırdaş..

Ne kadar ahkam var böyle fıkır fıkır?..

Türklerin Diyojeni  geldi aklıma.. Neyzen Tevfik.. Tıpkı Erzurumlu Hüseyin Avni bey gibi..  Fransız Devrimi nin Danton’una benzetilen, ancak Danton’un ancak gölgesi olabileceği Şark ihtişamı..  Hüseyin Avni; şahıs istibdadının korkulu yıllarının uykusuz adamı… Kanun hakimiyeti, demokrasi, birinci meclis, onu izah edecek kısa cümleler. Kısa cümlelerin uzun anlamı adam.. Biliyorsunuz adamlık vasfıyla, insanlık vasfı farklı mesuliyetler. (Adam yani elif, dal, mim… Kıyam, rüku, secde..)

Son Osmanlı Mebusan Meclisi nin silâh zoruyla dağıtılmasına atıfta bulunulan bir oturum..

Otorite soruyor;  "Bir Heyet-i Vekile ki; irade-i milleyenin mümessili olacaktır, ispat edeceğim; onun eline salâhiyet verdiğiniz zaman, o istediğini yapacaktır ve haberiniz olmayacaktır. Sorarım size; Heyet-i Vekile sizin buradan dağıtılmanıza karar verirse ne yapacaksınız?" Hüseyin Avni Bey: "Güleriz!" diyor.. Otorite; "Gülemezsiniz! İstanbul Meclis-i Mebusanı’na giden zatıâliniz, o zaman da güleriz demediniz, ama o zaman bunu yapamadınız, kulaklarınızdan tutup kapıdan dışarı atmışlardı."

Hüseyin Avni Bey: "Yapanlar Saray kumandanı idi. Hâlbuki bizi tutanlar milli kuvvet ve milli kumandanlardır. Binaenaleyh kimse atamaz.".. Bu ahkam tarih billuru..

Ne Neyzen ne Hüseyin Avni yutkunarak yaşamadı, yada müsait zamanlar demokratı olmadılar…

Güya değillerdi. Yiğit seda, bahar edası…

Neyse konu dağılmasın.. Ne ‘ka’ ahkam diyorduk.. Neyzen diyorduk ya;

‘Asrın yeni bir umdesi var, hak kapanındır.
Söz haykıranın, mantık ise şarlatanındır.
Geçmez ele bir pâye, kavuk sallamayınca !..’

Eski Erzurum sokaklarında rastlardık.. Sırık olmadan çamaşır asılmazdı. Artık sırığa sarılarak büyüyecek yeni bir bürokrasi olmasın.. Temennimiz.. Yeni Ortadoğu , eski uzak batı v.s mesafelere ip uzatıp tek sırıkla çamaşır asmayalım. Güya yaşadık demeyelim tarihe..

 İkinci Meşrutiyet döneminde nazırlığa getirilen bir zat, çok geçmeden yeğeninin vali olarak atanmasını sağlar ki bir gün Neyzen’le karşılaştıklarında, Neyzen, “Maşallah, kardeşinizin oğlu tıpkı fasulyeye benziyor.” deyince adam, “Genç yasta vali oldu, neden fasulyeye benzesin?” Diye sorar. Neyzen de cevabı yapıştırır: “İşte ben de onun için benzetiyorum ya, fasulye de sırığa sarılarak büyür.”

Benim bakışımın menzili bu kadar.. Arayanları aramak…

Tarifteki adreste vadedilen hayatı bulamasak da, bunda da elbet bir hayır vardır deyip, ay ışığının ahkamına dönelim…

Kilit açılmıyorsa; çilingire rızık sebebi olacak bir hayır vardır elbet...